اگر کسی بر این باور باشد که موجودی فوق طبیعی جهان را با طرحی عظیم آفریده است
و معتقد باشد که انسان، بخشی از یک هدف بزرگ یعنی در گستره نظام آفرینش است،
از منظری والاتر و دقیق­تر به زندگی نگریسته است.
با این نگاه می­توان کلام حضرت علی(ع) را درک کرد که فرمود  :

وَ اللَّهِ لَوْ أُعْطِیتُ الْأَقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلَاکِهَا عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللَّهَ فِی نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جِلْبَ شَعِیرَةٍ مَا فَعَلْتُهُ

سوگند به خدا، اگر همه کره زمین را با آنچه که زیر افلاک آن است به من بدهند
که خدا را با گرفتن پوست جوی از دهان مورچه­ای معصیت نمایم، چنین کاری را نخواهم کرد.

 نهج البلاغه، 347، خطبه224.

نوشته شده در سه شنبه 91/12/22ساعت 7:39 عصر توسط قطره بارون| نظرات ( ) |